engelsiz bedenli insanların, engelli beyinleriyle -öyle ki beyni insanlık adına, küçük bir iyilik adına kullanmamak da bana göre bir engeldir- kokuşmuş koşuşturmacaları arasında ne yazık ki gerçekliği olan durumdur. insan olmayı dimağımızda çoktan unuttuk. artık birer makineyiz ve nereye gitmemiz gerekiyorsa, ne üzerine kuruluysak ona göre tıkır tıkır işliyoruz. vademiz dolduğunda da tıpış tıpış yine evimize...

kafamızı kaldırıp acaba hâl nasıl? diye bakmıyoruz. bundan hepimiz suçluyuz. zira hepimiz sözde insanız.